Drieluik Gemeentemuseum 1/3: 'Delfts Wit'
We komen voor Coco Chanel en de hooggeëerde gasten uit het Mauritshuis. Met de jas vers in de garderobe, altijd het officiële startschot van ieder museumbezoek, besluiten we ‘die tentoonstelling over Delfts Blauw’ maar over te slaan. Maar als we Coco’s gedachtegoed hebben doorgrond en onze weg zoeken naar Rembrandt en Vermeer passeren we de lichte, ruime entree van ‘Delfts Wit’….
Voordat we het durven toegeven lokken de supersized vazen op spiegelende sokkels ons naar ‘het licht’. De ruimte doet iets sferisch met mij, terwijl de prachtige historische, houtgesneden toegang tot de eerste tentoonstellingsruimte mij nieuwsgierig maakt. Wat een radicale opstelling over een tuttig onderwerp als Delfts Blauw!
Die eerste ruimte is te vergelijken met een goede inleiding van een blog, waarin je hoopt je lezer te strikken. Daarna sleep je hem binnen met een catch; een belofte op een ongewis verlangen, een oplossing voor een onbekend probleem, een antwoord op een ongestelde vraag. Die exotische toegang tot de eerste paragraaf moet echter verwachtingen waarmaken. Juist, verwachtingen die de bezoeker niet had, totdat zijn nieuwsgierigheid werd gewekt. En zo belandden wij onvoorzien in ‘Delfts Wit’. Dus als jij, lezer, je waagt aan de volgende paragraaf, zal ik proberen je nieuwsgierigheid goed te doen.
Dat doet het Gemeentemuseum in ieder geval wél, want je verwacht geen eregalerij van Delfts Blauw. Je verwacht ook geen buitenproportioneel poppenhuis dat subtiel is ingericht met Delfts Blauwe vazen, waarvoor je die romantische traptreden daadwerkelijk betreedt en op de tipjes van je tenen naar binnen gluurt. Je verwacht in een porseleinen opstelling geen hertenbehang of blinkende vaasverzamelingen in donkere ruimtes. Deze speelsheid wordt echter bij elkaar gehouden door het sfeervolle en luxe decor van een 17e-eeuws interieur. Dit is Delfts Blauw in een 21e-eeuws museum, waar een dergelijk creatieve cross-over heel goed past.
Toegegeven, ik heb niet veel geleerd over Delfts Blauw en eerlijk gezegd kan ik mij niet herinneren of er presentatieteksten aanwezig waren. Ik vreesde een geschiedenisles over het productieproces van het witte goud, maar werd getrakteerd op een visuele ervaring. Ik denk dat die verrassing de magie vormt van een goede museumpresentatie, dat een tentoonstelling iets teweeg brengt. Deze presentatie zal ik me lang blijven herinneren, terwijl we hem bijna hadden overgeslagen. En om jouw nieuwsgierigheid in takt te laten verlaat ik je met de mededeling dat de mooiste ruimtes niet op foto staan...
